We got the keys of the JPP official camping car!

2009年11月27日、ナッツ社、荒木賢治社長から、JPPのキャンピングカーの鍵を受け取りました。ナッツ社は当プロジェクトのため、1年間、キャンピングカー「ボーダー」を提供してくれます。ボーダーは全長5.995m、全幅2.15m、全高2.9mのキャンピングカーです。この車両を準備して下さった、ナッツ社の全員の方にお礼を申し上げます!

El dia 27 de desembre de 2009 vem rebre les claus de l’autocaravana de JPP de les mans del Senyor Kenji Araki, president de l’empresa Nuts Rv. Aquesta empresa és la que ens cedeix l’autocaravana durant un any per dur a terme el projecte. L’autocaravana Border medeix 5.995 metres de llarg, 2.15 d’ample i 2.9 metres d’alçada. Moltes gràcies a l’equip de Nuts Rv!

On December 27th 2009 we got the keys of the JPP camping car from Mr. Kenji Araki, Nuts Rv’s president. Nuts Rv is the company that has lended us the car to carry out this project for a year. The Border camping car is 5.995 meters long, 2.15 wide and 2.9 meters high. Thank you very much Nuts Rv team!

El día 27 de diciembre de 2009 recibimos las llaves de la autocaravana de JPP de las manos del Señor Kenji Araki, presidente de la empresa Nuts Rv. Esta empresa es la que nos cede la autocaravana durante un año para llevar a cabo el proyecto. La autocaravana Border mide 5.995 metros de largos, 2.15 de ancho y 2.9 metros de alto. Muchas gracias al equipo de Nuts Rv!

JPP sub-project: Souvenirs from Japan (by Tina)

souvenirs Osaka-web

ジャパン・フォト・プロジェクトは志の高い写真プロジェクトですが、今から、私(ティナ)が紹介する、このようなオフ・プロジェクトも含まれています。『日本からのお土産』は日本各地で売られるお土産を買い、そのお土産を通して、日本を垣間みようと言う試みです。もちろん、私のショッピング熱(スーパーマーケットから服まで買い物大好き!)を満足させるためもありますが、プロジェクト後の写真展にこれらの全国から集めたお土産を展示したいと思っています。じゃ、ここで、私の最初の日本からのお土産を紹介します。大阪から3つ。大阪弁会話辞書、大阪名物通天閣のペットボトル水、そして、大阪のシンボル食い倒れ人形です!

The Japan Photo Project és un ambiciós projecte fotogràfic, però a més a més, també engloba altres petits projectes com aquest que ara us presento jo (Tina). “Souvenirs from Japan” consisteix en comprar souvenirs de diferents llocs del Japó per tal de mostrar el país mitjançant els objectes que el defineixen, o potser millor, que l’intenten resumir en una petita peça. D’aquesta manera, per una banda puc satisfer la meva passió consumista (m’encanta comprar, ja sigui al súper o en una botiga de roba, tot em va bé!) i per l’altra començo una col·lecció d’objectes que m’agradaria expossar paral·lelament al projecte fotogràfic, com a complement de l’exposció. Doncs res més. Ara que ja sabeu de què va, aquí us presento els primers tres souvenirs d’Osaka. Per una banda trobem un llibre on s’explica el dialecte de Kansai (tant diferent del de Tokio que n’han fet un llibret i tot!), una ampolla d’aigua amb la forma d’una de les torres més famoses de la ciutat, la Torre Tsuutenkaku, i el ninot Kuidaore Ningyo, un simbol d’Osaka on tothom s’hi fa fotos.

The Japan Photo Project is an ambitious photographic project, but also includes other small projects as well as this one that now I (Tina) present. “Souvenirs from Japan” consists of buying souvenirs from different places in Japan to show the country through the objects that define it, or perhaps better, that attempt to summarize in a small piece. So, on one side I can satisfy my consumist passion (I love to shop, whether it is in the supermarket or a clothing store, everything is good for me!), and on the other side I start a collection of objects that I would like to showcase alongside the photography project to complement the exhibition. That’s it. Now that you know about it, here I present the first three souvenirs from Osaka. First, we find a book that explains the Kansai dialect (so different from Tokyo that a guidebook has been written about it!), a bottle of water with the shape of one of the most famous towers of the city, Tower Tsuutenkaku , and Kuidaore Ningyo, a symbol of Osaka with whom everyone takes pictures.

The Japan Photo Project es un ambicioso proyecto fotográfico, pero además, también engloba otros pequeños proyectos como este que os presento yo (Tina). “Souvenirs from Japan” consiste en comprar souvenirs de diferentes lugares de Japón para mostrar el país mediante los objetos que lo definen, o quizás mejor, que lo intentan resumir en una pequeña pieza. De esta manera, por un lado puedo satisfacer mi pasión consumista (me encanta comprar, ya sea en el súper o en una tienda de ropa, todo me va bien!), y otro lado empiezo una colección de objetos que me gustaría exponer paralelamente al proyecto fotográfico, como complemento de la exposición. Pues nada más. Ahora que ya sabéis de qué va, aquí os presento los primeros tres souvenirs de Osaka. Por un lado encontramos un libro donde se explica el dialecto de Kansai (tan diferente del de Tokio que han hecho un libro y todo!), una botella de agua con la forma de una de las torres más famosas de la ciudad, la Torre Tsuutenkaku, y el muñeco Kuidaore Ningyo, un símbolo de Osaka donde todo el mundo se hace fotos.

New JPP official partner: Snow Peak

snow peal 2

少し遅れましたが、このプロジェクトの新しいスポンサーを紹介します。日本のアウトドア・ブランド、スノー・ピークです。このブランドの高品質な製品のおかげで、最小限の場所を取る高級キッチンツールで料理ができ、キャンプに欠かせない焚き火を焚き、そして、スリーピングバッグで暖かく寝る事ができます。この場を借りて、このプロジェクトに賛同して下さったスノー・ピーク様にお礼を申し上げます。

Tot i que ja fa dies que està confirmat, no hem tingut temps de comunicar-ho. La marca japonesa d’equipament de camping i muntanya Snow Peak és un altre dels sponsors de The Japan Photo Project. Gràcies als seus productes de màxima qualitat podrem disfrutar de boníssimes barbacoes, dormir calentons gràcies a uns sacs molt intel·ligents, i cuinar amb instruments de primera qualitat que ocupen un espai mínim. Des d’aquí volem donar les gràcies a Snow Peak per la seva confiaça i suport.

snow peak

Although it was confirmed a few days ago, we have not had time to communicate it. The Japanese manufacturer of outdoor equipment Snow Peak is one of the sponsors of The Japan Photo Project. Thanks to its top quality products we will be able to enjoy great barbeques, to sleep warmly with their smart sleeping bags, and to cook with high quality instruments that occupy a minimum space. We would like to thank Snow Peak for their support and confidence.

Aunque ya hace días que está confirmado, no hemos tenido tiempo de comunicarlo. La marca japonesa de equipamiento de camping y montaña Snow Peak es otro de los sponsors de The Japan Photo Project. Gracias a sus productos de máxima calidad podremos disfrutar de estupendas barbacoas, dormir calentitos gracias a unos sacos muy inteligentes, y cocinar con instrumentos de primera calidad que ocupan un espacio mínimo. Desde aquí queremos dar las gracias a Snow Peak por su confiaça y apoyo.

On how did I get my artist visa for Japan … (by Tina)

foto-web

Aquest projecte s’està convertint en el resultat d’infinits petits pasos que ens han de portar a fer realitat el nostre somni. Un dels punts crucials d’aquest procés ha estat l’obtenció del visat per poder estar a Japó durant un any, ja que el visat de turista només permet una estada de tres mesos. A diferència del que es podria pensar, aconseguir un visat al Japó no és feina fácil. El Japó és un país que controla un per un els casos de sol·licitud de visat i normalment només s’aconsegueix obtenir-lo quan una empresa japonesa et contracta directament desde Japó o quan et matricules per realitzar estudis en alguna escola o universitat. El fet de que pertanyis a un país desenvolupat, que tinguis un nivell d’estudis elevat o que pretenguis realitzar un treball personal i artístic concret, no són motius suficients per aconseguir un visat més enllà del de tres mesos. És per això que, un cop analitzats tots els tipus de visat, vem arribar a la conclussió que el més coherent seria demanar un visat d’artista. Però demostrar que vols viatjar al Japó durant un any per dur a terme un projecte fotogràfic en comptes de dedicar-te a treballar ilegalment com a balladora de flamenc en locals nocturns no és tan senzill com pot semblar. Per tal d’aconseguir el visat, el llistat de papers que vem presentar va ser més o menys el següent: explicació del projecte, currículum vitae professional i artístic, mostres de feines publicades i exposicions realitzades, carta d’acceptació mitjançant un formulari oficial d’una persona japonesa que t’accepti i es faci responsable de tu, certificat del banc on es demostra que tens diners suficients per no mal viure al pais durant un any ( no està clar quans diners cal demostrar que tens, però forces …), ingresos anuals de l´últim any, cartes de recomanació de les empreses per les que he treballat, entre altres. Un cop presentats aquests documents, revisats i acceptats pel cónsul de Barcelona, la sol·licitud viatja a l’oficina d’inmigració de Japó, on es valora el cas. Passats gairebé tres mesos, i quan ja pensava que hauria de sortir del país cada tres mesos (Australia, Corea, Taiwan o Rusia eren les opciones més properes …), de repent sortint un dia de classe de japonès, rebo l’esperada trucada del consulat amb la confirmació de que emetrien el visat aquell mateix dia, 19 de novembre de 2009!

This project is becoming the result of countless small steps that will lead us to realize our dream. One of the crucial points of this process has been obtaining the visa to be in Japan for a year, as the tourist visa only allows a stay of three months. Unlike what one might think, getting a visa to Japan is not an easy thing to do. Japan controls one by one the visa application cases and usually only accepts them when a Japanese company hires you directly from Japan or when you enroll for studies in a school or college. The fact that you belong to a developed country, that you have a high educational level or that you are willing to do a specific personal and artistic work, are not enough reasons to obtain a visa beyond three months. That is why, once analyzed all types of visa, we concluded that the most reasonable would be to apply for an artist visa. But showing that you want to travel to Japan for a year to undertake a photographic project instead of dedicating yourself to work illegally as a flamenco dancer in nightclubs is not as straightforward as it may seem. To get the visa, the list of papers presented was more or less the following: explanation of the project, professional and artistic curriculum vitae, samples of published works and exhibitions, letter of acceptance with an official form of a Japanese person who will accept you and be responsible for you, bank certificate showing that you have enough money to live in the country for a year (it is unclear how much money you need to show you, but I imagine that quite a lot …), annual income, references from the companies for whom I worked, among others. After submission of these documents, reviewed and accepted by the Consulate of Barcelona, the request travels to the immigration office in Japan, where the case is assessed. After almost three months, and when I thought I would have to leave the country every three months (Australia, Korea, Taiwan and Russia were the closest options …), suddenly one day, comino out of Japanese class, I received a call confirming that the visa would be issued that same day, November 19, 2009!

Este proyecto se está convirtiendo en el resultado de infinitos pequeños pasos que nos llevarán a hacer realidad nuestro sueño. Uno de los puntos cruciales de este proceso ha sido la obtención del visado para poder estar en Japón durante un año, ya que el visado de turista sólo permite una estancia de tres meses. A diferencia de lo que se podría pensar, conseguir un visado para Japón no es tarea fácil. Japón es un país que controla uno por uno los casos de solicitud de visado y normalmente sólo se consigue obtener cuando una empresa japonesa te contrata directamente desde Japón o cuando te matriculas para realizar estudios en alguna escuela o universidad. El hecho de que pertenezcas a un país desarrollado, que tengas un nivel de estudios elevado o que pretendas realizar un trabajo personal y artístico concreto, no son motivos suficientes para conseguir un visado más allá del de tres meses. Es por ello que, una vez analizados todos los tipos de visado, llegamos a la conclusión que lo más coherente sería pedir un visado de artista. Pero demostrar que quieres viajar a Japón durante un año para llevar a cabo un proyecto fotográfico en vez de dedicarte a trabajar ilegalmente como bailadora de flamenco en locales nocturnos no es tan sencillo como puede parecer. Para conseguir el visado, el listado de papeles que presentamos fue más o menos el siguiente: explicación del proyecto, currículum vitae profesional y artístico, muestras de trabajos publicados y exposiciones realizadas, carta de aceptación mediante un formulario oficial de una persona japonesa que te acepten y se haga responsable de ti, certificado del banco donde se demuestra que tienes dinero suficiente para no mal vivir en el país durante un año (no está claro cuanto dinero hay que demostrar que tienes, pero bastante imagino …), ingresos anuales del último año, cartas de recomendación de las empresas para las que he trabajado, entre otros. Una vez presentados estos documentos, revisados y aceptados por el cónsul de Barcelona, la solicitud viaja hasta la oficina de inmigración de Japón, donde se valora el caso. Pasados casi tres meses, y cuando ya pensaba que tendría que salir del país cada tres meses (Australia, Corea, Taiwán o Rusia eran las opciones más cercanas …), de repente saliendo un día de clase de japonés, recibo la esperada llamada del consulado con la confirmación de que emitirían el visado ese mismo día, 19 de noviembre de 2009!

Papers, papers and more papers (by Tina)

日本に到着しました。今から書類作業に追われます。まずは外国人登録書。そして、健康保険、そして銀行口座を開けること。(でも口座を開けるには印鑑を作らなければなりません。)そして、免許切り替えのためにスペイン運転免許証を日本語に訳してもらわければなりません、、、、それから、今は思い出せないけど、まだまだやることがあるはずです。。。

Ja hem arribat a Japó i ara toca fer papers. Primer, obtenir el carnet de resident estranger. Després l’assegurança de salut pública, després obrir un compte al banc (però abans necessito fer-me un segell de goma pels documents oficials). A més a més, he de fer traduïr el carnet de conduir per poder obtenir el carnet japonès i … segur que alguna cosa més que ara no recordo!

We have arrived to Japan and now it is time to deal with official papers. First, get the resident’s card.Afterwards, the public health insurance, then open a bank account (but first I need to do a rubber stamp for official documents). Furthermore, the spanish driver’s license needs to be offcially translated to get the japanese driving license … and probably some other things I can’t remember now!

Ya hemos llegado a Japón y ahora toca hacer papeles. Primero, obtener el carnet de residente extranjero. Después el seguro de salud pública, después abrir una cuenta en el banco (pero antes necesito hacerme un sello de goma para los documentos oficiales). Además, debo hacer traducir el carnet de conducir para poder obtener el carnet japonés y … seguro que algo más que ahora no recuerdo!

Japan is further by Alitalia! (by Morimoto)

出発の朝。バルセロナ空港に9時30分に着く。バルセロナ発のアリタリアは11時40分発予定。だが飛行機が飛んだのは13時!ローマ発大阪行きは15時5分発。間に合うか。ローマ、14時20分ローマ着。ゲートに走る前に発着ボードを見る。ラッキーな事に?便が遅れている。50分遅れで15時55分発だとのこと。ほっとしてゆっくりと歩く。ぶらぶら店を見ながらカウンターに着くと、飛行機がさらに遅れて21時30分発だと言われる!げっ。最初の15時5分から見ると約6時間半の送れ。ローマの待合室はアルミの冷たいイスのみ。そして、20時30分、疲れ果てて、皆が並びだす。ゲートがなかな開かない。嫌な予感。そして無情に流れるさらに2時間遅れのアナウンス。。。。カウンターに苦情を言うために駆け寄が意味無し。結局オフィシャルには7時間45分の遅れ。その間、与えられたのは不味い食べ物と苦痛、そして心のこもっていない謝罪アナウンス。バルセロナ空港〜関西空港約25時間。日本は確かに遠いが、アリタリアだとさらに遠い。アリタリア日本支社に苦情の電話をするが、「アリタリアの任務は客を予定日に目的地に運ぶ事なので、何時間遅れようとも、アリタリアは任務を果たしたので賠償はない」とのこと。もう使いません、アリタリア。使わない事をお勧めします。

Matí de la sortida. Arribem a l’aeroport de Barcelona a les 9.30 per agafar el vol d’Alitalia que havia de volar a les 11.40. El vol es va retardar i, finalment va sortir a les 13.00 cap a Roma. El nostre vol des de Roma cap a Osaka era suposadament a les 15.05. Podríem agafar-lo? El nostre vol des de Barcelona va arribar a Roma a les 14:20. Abans de córrer, vam comprovar a les pantalles d’informació les sortides dels vols previstos. El nostre vol, afortunadament, es va retardar. Estava previst a les 15:55. Vem caminar a poc a poc, fent temps per les botigues de l’aeroport. Quan vem arribar a la porta, ens van dir que el vol estava reprogramat per les 21.30. Sense cap explicació! L’aeroport de Roma només té cadires metàliques fredes a la zona d’embarcament, l’espera va ser un suplici. A les 20.30, la gent va començar a fer cua de nou per embarcar. Però el moment s’endarreria, la porta no s’obria. Mal pressentiment. Sense pietat, ALITALIA va anunciar de nou: “El vol s’ha retardat 2 hores més”. Vam anar al taulell per queixar-nos, però no ens van dir res, és clar. Oficialment el nostre vol va patir un retard de 7 hores i 45 minuts. Durant el retard, únicament vam rebre menjar molt dolent, incomoditat i fred, i una disculpa diplomàtica. Van passar 25 hores des que vam sortir de l’Aeroport de Barcelona fins que vam arribar a l’aeroport de Kansai. És cert que el Japó està molt lluny, però amb Alitalia ho està molt més! Vam trucar a l’oficina d’Alitalia al Japó, i ens van dir que “No hi havia cap tipus de compensació en aquests casos perquè la seva responsabilitat és portar els usuaris d’Alitalia a la seva destinació en el dia previst”. Nosaltres no farem servir ALITALIA mai més. Us recomanem que vosaltres tampoc ho feu.

Departure’s morning. We arrived at Barcelona airport at 9.30am for the ALITALIA flight that was supposed to fly out at 11.40am. The flight was delayed and finally flew out at 13pm to Rome! Our flight to Osaka from Roma was 15.05pm. Can we make it? The flight arrived at Rome at 14.20pm. Before we run, we checked the board of departure flights. Out flight was fortunately … delayed. It was scheduled at 15.55pm. We walked slowly, looking at shops in the airport. When we arrived at the gate, we were told that the flight was rescheduled at 21.30pm!! Without any explanation. The Roma airport has only cold metal chairs on the gates. At 20.30pm, people started to cue to board. The gate does not open. Bad premonition. Mercilessly, ALITALIA made an announcement “The flith will be delayed another 2 hours.” We went to the counter to complain, but nothing can be fixed of course. Officially our flight was delayed for 7 hours and 45 minutes. During the delay, we were given nothing but bad food, pain, and diplomatic apology. It took 25 hours from Barcelona Airport to Kansai Airport. True that Japan is far, but it is definetely much further by ALITALIA!! We called the office in Japan, and they said “There was no kind of compensation for these cases because their responsability is to bring their customers to their destination within the same day”. We will not use ALITALIA never again. We recommend you not to take ALITALIA.

Mañana de la salida. Llegamos al aeropuerto de Barcelona a las 9.30 para coger el vuelo de Alitalia que debía volar a las 11.40. El vuelo se retrasó y, finalmente salió a las 13.00 hacia Roma. Nuestro vuelo desde Roma hacia Osaka era supuestamente a las 15.05. ¿Podríamos cogerlo? Nuestro vuelo desde Barcelona llegó a Roma a las 14.20pm. Antes de correr, comprobamos en las pantallas de información las salidas de los vuelos previstos. Nuestro vuelo, afortunadamente, se retrasó. Estaba previsto a las 15.55pm. Caminamos despacio, mirando las tiendas del aeropuerto. Cuando llegamos a la puerta, nos dijeron que el vuelo estaba reprogramado a las 21.30. ¡Sin ninguna explicación! El aeropuerto de Roma sólo tiene sillas de metal frías junto a las puertas de embarque, la espera fue un suplicio. A las 20.30, la gente empezó a hacer cola de nuevo para embarcar. Pero el momento se retrasaba, la puerta no se abría. Mal presentimiento. Sin piedad, ALITALIA anunció de nuevo: “El vuelo se ha retrasado otras 2 horas”. Fuimos al mostrador para quejarnos, pero no nos dijeron nada, por supuesto. Oficialmente nuestro vuelo sufrió un retraso de 7 horas y 45 minutos. Durante el retraso, únicamente recibimos mala comida, incomodidad y frío, y una disculpa diplomática. Pasaron 25 horas desde que salimos del Aeropuerto de Barcelona hasta que llegamos al aeropuerto de Kansai. ¡Es cierto que Japón está muy lejos, pero con Alitalia lo está mucho más! Llamamos a la oficina de Alitalia en Japón, y nos dijoron que “No había ningún tipo de compensación porqué su responsabilidad es llevar a los usuarios de Alitalia hasta su destino a lo largo del día previsto”. Nosotros no usaremos ALITALIA nunca más. Os recomendamos que vosotros tampoco lo hagáis.